İçsel
İçsel
Bir yalnızlığım var beni alıp su kenarlarına taşıyan kıyıda ağaçları seyre, çiçekleri koklatan beni sus pus dilsiz derdest eden boş bakışlarla gökyüzüne daldıran ufuklara gömüp Bir yalnızlığım var insanlardan uzaklara taşıtan hasreti özlemi acıyı içinde yaşatan şehirler köyler kasabalara yabancı bir meczup bir derviş bir divane beni kimsesiz yalnız uzakta tutan denizlerin maviliğine serip dalgalara gömüp Bir yalnızlığım var kendi halinde sessiz sedasız kendine yabancı... Coşkûnî |