Sabahın erken saatlerinde
Güneş ışığının parıltısını gördüm gayriihtiyari.
Rüyalarımı elimin tersiyle itip
“İşte yaz bu.” Dedim kendi kendime
yaz budur; insanın içine yaşama sevinci serpiştiren.

Fakat zaman nasıl geçti bilmem,
ömrümün nasıl geçtiğini bilmediğim gibi.
İşyerimin penceresinden gördüm gayriihtiyari
yağmur yüklü bulutlar dizilmişler sıra sıra
Göğün mavi yüzünü gölgeliyorlar.
İçimdeki yaşam sevincime göz dikmişler.
Yeterince zorken yaşamak çilesi,
bir tekme de kara bulutlar vuruyor,
devriliveriyor içimin neşesi.


Gün akşama kavuşur,
düşünceler alır beni, yağmur damlalarını izlerken.
Yağmur diyorum kendi kendime,
olmasa bilmezdik güneşin kıymetini.
Siyah olmasa beyaz,
gece olmasa gündüz
ölüm olmasa hayatın kıymeti olmaz.
“İşte yaşamak bu.” Dedim kendime,
yaşamak budur, insanın içine umudu serpiştiren…