İnsan Olmak
En onulmaz yerinden
Vurulur her gün yüreğim Duymaz kimseler olmaz Bir kızılca kıyamettir kopar içimde Tutun beni tutun dayanam Daha çok sahile vurmadan çocuklar İnsan Olmak yalnız başına Kalabalıklarda zor Yitiyor her gün bir yerim Henüz yosunlaşmamışken yüreğim Örtün beni örtün yaşayamam Daha çok yükselmeden sular Ey dizlerine çöl Yüzlerine “Gül” sinmiş Işıl ışıl at koşturan yiğitler Hala vakte uyanmak varken Alın beni alın kalamam Daha çok bastırmadan karanlıklar |