Sen gittin...
Ben siyahımsı düşlerle, mavimsi umutlar yeşerttim
Zamanlar öldürdüm
Küskün aşıklar güldürdüm
Ben senden sonra herkese yettim
Kendim için çok gecikildiğini anlayamadım

Sonraları bulutlar parçalandı göğümde
Sicim yağmurları aktı yüreğime
Islak zamanlar öldürdüm
Ne zamanlarda ne geceler söndürdüm

O gecelerde sana tutsak şiirler yazardım
Her satırda bir yok yazardım
Keşkeler,bazenler, meselalar kovalardım
Paragraflar boyu uzanırdı yokluğun
Meğer ne çok şey mişsin sen
Meğer ne yok şeymiş sen

Sen diyorum aklıma toprak seriliyor
Aklımda elin ,yüzün kaşın,gözün siliyor
Kasabanın sokaklarında korkunç rüzgarlar esiyor
Kendime gelemiyorum
Günlerce çiçekler sulamadım
Pencereler açmadım...

Yürümedim mesela ayak izlerinin arkasından
Bir fotoğraf,bir ben, birde geceye esir kaldım
Zamalar öldürdüm
Yaseminler, nergisler, güller öldürdüm
Ben sensizliği seninle öldürdüm