bir çam ağacı gölgesindeydi sanırım
dilim varmaz o ismi anmaya, utanırım

ne yâr demeye gönlüm yeterdi o vakit
yâran diyebildim bir süre bundan mütevellit

sana bir şiir yazdım yâr kaleminden
neye sığınacağım bilmem sen buyur istinaden

kerem ile aslının aşkı vurdu belki gözümüze
belkide züleyhanın yusufa yazdığıydı vuran özümüze

sen benim yolumu aydınlatan güneş
bense o yolu sensiz geçemeyen biçâre çilekeş

hangi üzüm bağını kopardı bilmem gözlerin
senin bile anlatmaya yetmez sözlerin

ol çeşmeden şarkıları türküleri dinledim
hepsi bir yana yalnız seni çizebildim

bir kadın çizemedim belki akla gelen
şaheser çizmeye elim yetti anlayabilsen

kalbimde kurduğun taht nasılki tevafuktur
sultanım, bize yetecek bir gonca güldür

bak gör yine bir gün orada olacağım
dilim varmaz o ismi anmaya, utanırım

cümle satırlar diziyorum senin adına
bir parantezde sen aç haber verir belki turna


(.....)


hangi kalbe tesir etmez ki bu olanlar
ne olur gel sana ihtiyacım var