2022 yaz aylarında gezi amacıyla Urfa’ya gittik. İki aile şoförlü bir minibüs kiralayarak Göbeklitepe başta olmak üzere o civarı gezdik. Şöförümüz bey 60 yaşlarındaydı; iki gün beraber olunca haliyle dost olduk. Söz şiirden şarkıdan açılınca derdini döktü ve benden bir şiir yazmamı rica etti. Otelde bir gecede yazdım. Bu şiir o geziden hatıradır.

Olay 1970’lerde Elazığ’ın Alacakaya ilçesinde geçer. Bu ilçemiz vişne rengi mermerleri ile meşhurdur; adını da oradan alır.
Erkek 17 yaşında kız ise 11 yaşındadır... Kızın adı Leyla... Birbirine aşık olan gençler zamanı gelince nihayet evlenir. Leyla ne yazık ki yanlış yapılan bir iğne sonucunda çocuğunu doğurduktan hemen sonra 20 yaşındayken ölür. Adam intihara kalkışır yıllarca bunalımlara girer. Annesi bir kız bularak zorla evlendirir. Beş çocuğu daha olur fakat hala yas tutmaktadır... O yaşasa da aslında yaşayan bir ölüdür. Bu şiiri işte bu tutkulu aşka yazdım.

Bulutları mavi mavi olurdu kayaları alaca,
Dağlarında ceylanlar gezerdi güneş batıp solunca...
Günlerden bir gün çalkalandı bu belde,
Birbirine vurulan iki genci duyunca...

Biri çocuktu daha; biri daha çocuktu,
Leyla derlerdi kıza sanki pembe boncuktu..
Dillere destan bu aşkı göklere yazdı rüzgâr,
Leyla’ya aşık olan genç mecnun kere mecnundu...

Kavuştu bu aşıklar hikayenin tersine,
Saadete erdiler; ölmeden ölürcesine.
Ne var ki çok gördü ecel; erken aldı Leyla’yı,
Görmek istiyorsan onu; sen de gel dercesine...