ESKİ ÇOCUKLARA
ESKİ ÇOCUKLARA
Tamam yoksulduk belki, Ne bileyim afili elbiseler, kundura ayakkabılar yoktu. Cep telefonları, bilgisayarlar, YouTube, instagram, tiktok yoktu. Para sayma makineleri evlerde değil, Sadece bankalarda olurdu.. Oysa benim en büyük hazinem, Kırmızı yeşil bilyelerim, Kağıttan hamur ile yaptığım uçurtmalarım, Gazoz kapaklarım, Kibrit kutusunun resimli yüzü... Ekmeğe sürdüğüm margarinim, Tamek meyve suyu, Elvan gazozu.. Kömürlük kütüphanesinde, Gizli gizli okuduğum , Zagor, Kızılmaske, Mister No idi, Gizli kahramanlarım. Ondandır haksızlığa, hırsızlığa isyanım. Peki şimdi çok şeye değil ama çoğu şeye sahip olsamda, Neden arıyorum o eski yoksulluğumu? Affan Dede’ye para saysam, Satar mı çocukluğumu? E&E |
Kime sorsan mutlaka eski günlere özlem duyar...
yoksulluk imkansızlıklar içinde, mutluluk vardı o günlerde..
Zaman ilerledikçe insanımızın mutluluk kategorileri genişliyor...
ve öyle bir an geliyor ki; her şeye sahipsin ama mutlu değilsin... neden?
Rengarenk oyuncaklar gibi ne güzel görünüyor göze...
ama ruhu yok içinde ...
yıllardır biz o ruhu kaybettik...bulamıyoruz...
Kaybedilen ruhumuzu bulma ümidiyle..
selam ve saygılar..