MARAŞ’A MEKTUP — 2
MARAŞ’A MEKTUP — 2
Hasret dumanı tütüp hançeremi yakarken Gelip de seni mahsun görmekten korkuyorum Göz göz olup yarandan cerahatler akarken İncitirim diyerek sarmaktan korkuyorum Hangi asa değip de yardı yamaçlarını Top mermisi mi yıktı kalenin burçlarını Bir gecede ağaran saçının uçlarını Nasırlı ellerimle örmekten korkuyorum Bir Kasım sabahında kucağında doğduğum Palazlanıp büyürken beyaz düşler kurduğum Şanlı tarihi ile daim gurur duyduğum Sılamda ağyar gibi durmaktan korkuyorum Görsen tanıyamazsın çöktü Maraş diyorlar Ölü toprağı alıp döktü Maraş diyorlar Kaç Meriğe ağıtlar yaktı Maraş diyorlar Mezarlıklar şehrine varmaktan korkuyorum Söyle nasıl silinir alnındaki bu yazı Hangi merhemi sürsem diner bağrında sızı Ah benim Türkiye’min bahtı karalı kızı Yaslı döşüne kazma vurmaktan korkuyorum Penceresi dökülüp öksüz kalan perdeler Molozlar arasında tavalar tencereler Kırık çerçevelerde ağlıyorken resimler Kendimi şişelere vurmaktan korkuyorum Bir memleket türküsü dolayıp da dilimi Hangi yana uzansam çile tutar elimi Trabzon Caddesi’nde kaybedip de yolumu Evimin adresini sormaktan korkuyorum Ey benim bedbaht kentim, ey benim bahtı karam Nurgül’üm der gözümde tütersin buram buram Adını her andıkça aha sızlıyor şuram Diri diri mezara girmekten korkuyorum. Nurgül KAYNAR YÜCE/ K. MARAŞ |