duru bir su iken
çok bulandırıldı şu gönlüm
vakit tamam olmadan çok erkenden
dizleri tez kırıldı şu ömrümün
nankör bir kader
yol ve yordama diken olup ettiler heder

insan kaç kez ölüp de dirilir ki
zaman ve mekanları tanımadan
kaç kez ölüme gebe kalınır ki
geçti gitti sessiz sedasız kesildi soluk
kaç feryat bir mutluluk eder ki
kan kusturdu bu yaşamıma haspa oluk oluk

kalbe giren o sevginin sevinci aldattı beni
bu bir sevda ateşidir çok yakıcıdır demişlerdi
yakıp ta kavurma şöyle dursun
harlı bir köze döndürdü içimi

zehir zemberek gibi kapkara günlere kaldım
ve her daim kandım ve tartaklandım
ter temiz sevgi ve duygu dağarcığımla gizlice

geceler hor
ve geceler içimde kararan duygular gibi
ve hep yılışıp ta duruyor tüm olumsuzluklar üstüme
dökülüyor kalbimden iyi niyetlerle yeşerttiğim ne varsa
ve halis muhlis tüm heveslerim
çaresizim neye elimi uzatsam kof çıkıyor önüme

öylesine soğuk ki hislerim
kurutup ta duruyor gönlümün acem bağını
o denli tuzaklar kuruldu ki yollarıma
yoksul biçarelik kol gezip de duruyor yüreğimde

her daim özlem ve hasreti doğuruyor
aşkta naçar kalışlar
hep o nankörlük duvarı aşılmaza set çeke dursun
yüreğimdeki sevgilerin her biri bir başka yana savruluyor
kavuşmak çözümsüz bir sancı gibi
savurup da durdu beni firkatin ortasına

özüm duygularıma tanıyamadığım bir yabancı
aşk bir yolcu bense hep hancı…



AZAP...(Kadri Atmaca) 16.04.2023