"En büyük asker!
Bizim Asker!"
Nidaları ile yeri göğü inlettik..
Birliğine omuzlar da....
Davul zurna ile yolcu ettik...
Yol boyunca...
Neşeyle, gururla..
Hep beraber zeybekler oynadık...
Halaylar çektik..
Türkülerle Asker kınanı yaktık...
Peş peşe konvoylar yaptık...
Tekbirlerle....
Birliğine Asker olarak, seni yolcu ettik!
Yol boyunca...
Gururla!...
"Vatan sana canım feda!" diyordun..
Vatanı canından çok sevdiğini söylüyordun!...
Bir ara...
"Ana!" Dedin.
Ben askere Vatan için gidiyorum...
Şehit olursam, sakın arkamdan ağlama! Diyordun!
Ağlayıp düşmanı sevindirme...
Ana diye otobüsün camından el sallayıp bağıriyordun...
Bana söz ver Ana!
Söz ver!
Diye son kez bağırdın bana...
Ben de...
Ağlamam yavrum!
Sana söz diye bağirarak cevap vermiştim.
Buğulanan göz yaşlarımı silerek.
Söz sana oğlum!
Söz evladım!
Ağlamayacağım!
Demiştim sana...
Karşında, Asker selamı durup.
Şehit anası ağlamaz diye arkandan haykırmıştım!

Teskere haberini beklerken...
Bir sabah vakti...
Telofonda şehit haberin geldi bana.
Tabutunun üstüne sarilmiştı bir al bayrak!
Tabutuna sarıldım ağlayarak...
Kaderimmiş Şehit anası olmak!
Sonra gururla dimdik durdum.
Asker selamı ile...
Taputun karşisin da...

"Son kez öpeyim seni ŞEHİT yavrum" dedi Baban!
Dedim ki, "Ağlama Bey!
Evladımız Vatan için şehit oldu!
O ise ağlayarak..
Hanım!...
Ne yapayım?..
Evladım şehit oldu!..
Şimdi yok yanımda!
Bağrıma neyi basayım!
Dedim ki! "Gururluyum ben Bey"...
Ben Şehit Anasıyım!
Sen Şehit Babası!
Son kez tabutunu öpeyim.
Seni öyle yolcu edeyim, Dedim.
Arkamdan, Baban birden bağırdı..
"Ben de!".
"Ben de" dedi.
"Son kez öpeyim alnından ŞEHİT im!" dedi..
Sanki..
"Gözlerimden yaş değil..
Kan akıyor du"...
Hanım dedi!
Evlat acısı bağrımı yakıyor...
Yavrum!
Halen o sözlerin kulağımda yankılanıyor..
Tabutundan mis kokular yayılıyor...
Şimdi ise seni tekbirlerle...
Cemaat, cennete yolcu ediyor..
Her tarafta
Allahuekber! Nidaları yükseliyor!
Şehitler ölmez!
Vatan bölünmez!
Sesleri yankılanıyor...
Dinçer Dayı