insanlar bu kalabalıkta,
bir yara,
bir cerahat,
bir kara simsar,

sadece harflerin cengi,
masum tersin tersi hilal,
belkide iyilik timsalleri,
belkide sadece suskunun kapısı,

bakıyorum hayata,
açılan tüm kapılarına,
bir harfin kölesi olamıyorum,
bir sese kulak veremiyorum,

kaç gece,
kaç gündüz,
bilmem ne kadar büyüdü içimde yara,
ben duymuyorum, hissetmiyorum,

kara düşen dünya denen kaosu,
yalanın pembesi, beyazı,
masumiyet müzesi gibi dolaşanları,
kapattım tüm sayfaları,

neydi ki bu yaşamak,
penceremde gri bir soğuk,
bir kaç çırpınış, bir kaç gak guk,
bir de fincanda buz gibi soğuyan kahve işte ben,

hayattan bir beklentim yok,
insanlardan uzak duvarlara yakın,
bir de çalan ır duyumsayan yürek,
gece gibi kara kış bir ihtimalle ay gibi nakış…
Sibel Karagöz
#sibelkaragözşiirleri
#sibel_karagoz