Halk şairi Pir Bekir Cila’nın verdiği ayak ile yazılmıştır.

Bir zaman dönüp sen yüzüme güldün,
Çekip gittin şimdi gülmez olaydın,
Gönül bahçesine dolan bir güldün,
Dikenli dilmişsin dolmaz olaydın.

Yıllar yılı yakıp inlettin beni,
Eğlenceydi bana yanağın beni,
Hazan ile aldın ya benden beni,
Hüzün ile beni almaz olaydın.

Ne hazin duygular bizi beklermiş,
Sana verdiklerim mor çiçeklermiş,
Aşk bile kalp gibi bazen teklermiş,
Bir krizde yıktın olmaz olaydın..

Anladım sen yalnız söz ile "’kal"din,
Bahçemin içine yerleşip kaldın,
Sen bu aşk işinde sınıfta kaldın,
Yine buldun beni kalmaz olaydın.

Aşkın sarayına güller serdiler,
Gonca iken seni bana verdiler,
Kalbindeyse gülün solar "derdi"ler,
Gonca olup bende solmaz olaydın.

Ürmelıyem günler geçer de gelmez,
Eski sevdalara geri dönülmez,
Ölüm gelir dünya kimseye kalmaz,
Kan yaş dolu gözüm silmez olaydın.
26.10.2022
Ramazan AĞIRTAŞ (Âşık Ürmelî)