Takati yok gönlümün,
Hüzün mesken tuttu yüreğimi.

Hangi teselli derman olur derdime?
Hangi şiir efkarımı bastırır?
Hangi söz yüreğimdeki ateşi söndürür?
Hangi ırmak keser susuzluğumu?
Aksu mu, Köprüçay mı yoksa Kevser ırmağı mı?
Bundan sonra bakmak yok ardıma desem de inanma.
İnan zar zor tutuyorum kendimi,
Hıçkıra hıçkıra ağlayasım var.

Ruh bedenden birgün elbet çıkacak.
Hangi güneşler batacak?
Hangi çiçek boyun büküp solacak?
Hangi el yaralarımı saracak?
Her zerreme işlemişken hasretin.
Düşündükçe kahroluyorum,
Zar zor tutuyorum kendimi,
Hıçkıra hıçkıra ağlayasım var.

Takati yok gönlümün,
Hüzün mesken tuttu yüreğimi.
Hıçkıra hıçkıra ağlayasım var.
Ne vakit gelsen aklıma,
Kışlar bahara dönüyor,
Gözlerine teslim oluyorum esir gibi.
Kabuslar mutlu masallara evriliyor.
Yine de dilim aşkı tariften aciz.
Yakamdan düşmüyor ki dertler,
Yüzüm doyasıya gülsün.
Cümleler harflere esir,
Bedenler zindan olmuş ruhlara.
İmreniyor herkes uçan kuşlara.
Kainat imdat diyor çığlık çığlığa.
Zar zor tutuyorum kendimi,
Israrcı bir çocuk gibi,
Hıçkıra hıçkıra ağlayasım var.
Yağan rahmet altında sırılsıklam ıslanasım var.

Orhan ŞENTÜRK