2020 yılında covid-19 sebebiyle yattığım hastaneden bir gece

İterken sedyeyi nefes nefese
Hademe kaşını yine çatmıştır
Köşedeki tabut namlı kafese
Çileli bir mahpus daha yatmıştır

Kızıp yarasını deşen doktora
Bir şiir yazmıştır karşı duvara
Malta diye çıkıp dar koridora
Kolunda serumla volta atmıştır

Yemek niyetine yutarken hapı
Mütemmim cüzüdür oksijen tüpü
Her vakit apaçık olsa da kapı
Firar için arzu istek bitmiştir

Gece, sokak, koğuş ... ölüce suskun
Öyle bir sükut ki kılıçtan keskin
Kavuşmaz kapaklar kirpikler küskün
Uyku dünden terk-i cihan etmiştir

Bir soluk silüet yüz pencerede
Ararken hayattan iz pencerede
Yirmi dört saattir göz pencerede
Işık umuduyla nöbet tutmuştur

Ve sabah defterden çıkarken adı
Toplanıp gelmiştir bütün efradı
Duyunca koğuşta kopan feryadı
Anlarsın ki bir can daha gitmiştir

Mülkî der dünyanın kuralı ölüm
Hayat nereliyse oralı ölüm
Nedense gelmiyor sıralı ölüm
Yaşı altmış lakin vade yetmiştir

Aslan AVŞARBEY (Mülkî)
12.12.2020-Eskişehir / 24.03.2023-Kocaeli