Ansızın gidiyorum bu şehirden
sevdamı içime gömerek gidiyorum
Bilmeden çok uzaklara kimsesizler şehri Yalnızlıklar Ülkesine gitmek istiyorum
Gecenin alacakaranlığında yol almak arkama bakmadan gitmek istiyorum
Bu şehrin Arnavut kaldırımları bana gitme diyordu adeta yalvarıyordu
Ben gitmekte hala ısrar ediyordum kimsesizler şehrinin başkentine
Bu şehrin sokakları caddeleri bana bir şey anlatmak istiyordu
Gitme diyordu bu şehir senin anıların hatıralarınla dolu diyordu
İşte o zaman vicdanım acı çekiyor
Bense hala bu şehirden gitmek istiyordum gökyüzünün yıldızları bana göz kırpıyordu gitme diyordu ne olur gitme
Ben ise kör duygular içinde kalmıştım
Sanki bir azap görüyordum
O an içimden haykırmak geliyordu
Bu şehirin yalan sevdaları artık beni çok yoruyor diye
Ayaklarım bana artık git desede
kalbim bu şehirde senin küllenmiş sevdaların kaldı gitme diyordu
O kadar çok karmaşık duygular içinde kaldım
İşte o zaman sevgiyle vicdanım arasında kalmıştım
ne yapacağımı inanın hiç bilmiyordum
hiç bir seçim de yapamamıştım
Gecenin buz gibi soğuk karanlığında
bir sokak başında zangır zangır titreyerek tek başıma kala kaldım işte öyle

İsmail gökkuş