Şubat ayazındayım.
Beş yüz ton altında, karanlıktayım.
Rüyalarım yarım kaldı.
Enkazdayım.
Sesimi duyan var mı?

Kar altındayım,
kafamda cam kırıkları donmaktayım.
Kanım avuçlarımda dondu.
Bir avuç ışık istiyorum.
Sesimi duyan var mı?

Bağırdıkça bağırdım.
Ses kalmadı yoruldum.
Annem, çiçeğim derdi bana,
Açamadan soldum.
Anne bu son uykumdur.
Ölüyorum.
Sesimi duyan var mı?

Homurdandı gökyüzü. Toprak derinden patladı.
Köpek bana, ben köpeğe sarıldım.
O havladı, ben ağladım.
Gözyaşlarımı yaladı.
Sesimi duyan var mı?

Malatya’da kar, Adana’da yağmur değil, gözyaşları var.
Osmaniye,Maraş, Elbistan
Böyle bir acıya dayanır mı ki insan.
Sesimi duyan var mı?

Pazar günü nişan yaptım gül ile.
Ellerime kına yaktım al diye.
Kınalı ellerim kırıldı.
Adana’dan Antakya’ya bütün köprüler yıkıldı.
Yer yarıldı, yol çatladı
Sesimi duyan var mı?

Adıyaman Malatya’ya ağlıyor.
Kaldırın şu taşı canım yanıyor.
Martılar uçmadı, kumrular suskun.
Harabe mı olmuş can İskenderun.
Enkazın altında çocuk doğurdum.
Sesimi duyan var mı?

Sabır dilemeyin usandım artık.
Yüzer yüzer, biner biner kırıldık.
Kimi kefen ile kimi kefensiz,
Ya toprağa ya gurbete savrulduk.
Sesimi duyan var mı?

Kan, gözyaşlarına yoldaşmış.
Aynı günde, aynı saatte göğsüne demirler saplanmış.
Biri Suriye’de, biri Türkiye’de
Onlar sayı değil birer candıar.
Beş gün ayaz vurdu, o canlar dondu.
Sesimi duyan var mı?

Ömər Yalçın
12.02.2023