ALTI ŞUBAT DÖRDÜ ON YEDİ GEÇE
İki bin yirmi üç bir kış gecesi
Uykudaydı insanların nicesi
Çoğunun belkide bu son nefesi
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Her yer birden karanlığa gömüldü
Caddeler kayboldu yollar yamuldu
Acep kimler sag kaldı kimler öldü
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Habersizce çekip gitti gidenler
Toprağa karıştı tüm canlı tenler
Göçükte kaldılar nice bedenler
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Duman tütmez oldu her bir bacadan
Yüreğimiz kan ağladı acıdan
Haberin olmaz kardeşten bacıdan
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Bebekler beşikte anasız kaldı
Babayı oğlundan kızından çaldı
Umutları kayboldu yüzler soldu
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Yükseldi göklere doğru ağıtlar
Anlatmaya yetmez bütün kağıtlar
Gittiler delikanlılar yiğitler
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Dünya ayağa kalktı felaketten
Enkazlar geçilmez oldu cesetten
Yığınla bedenler farksızdı etten
Altı Şubat dördü on yedi geçe
**
Ovalar yarıldı yürüdü dağlar
Analar yitik yavrusuna ağlar
Ebuzer’im yine bozuldu bağlar
Altı Şubat dördü on yedi geçe.
**
Şair Ebuzer ÖZKAN