Gecenin zifir karanlığı inden cinden ses yok
Duyamaz kimse sesini duyacak kimsede yok

Uzaktan bir parıltılı ışıklar görünmekte
Meçhul yolcu ışıklara bakıp ümitlenmekte

Mevsim sonbahar ağaçlar yaprağını dökmekte
Yol uzun, tepeler arasından köye dönmekte

Bir kadın yalnız çaresiz karanlığın koynunda
Hızlı adımlarla ALLAH’a, teslim yol almakta.

Sadece söylediği ’’Allahım sahibim sensin’’
Sen; kuyuya atılan Yusuf’u gözetleyensin’’

Suçsuz günahsız yere aylardır kaldığı zindan
Sonra gecenin yarısı dışarıya salınan.

Bir kadın; hürmet gösterilmeden kadınlığına.
Salınıyor gecenin zifiri karanlığına.

Yaşlı adam yatağından ürpererek kalkıyor
Evinin penceresinden sağa sola bakıyor.

Karanlık bayağı koyu alem sessizmi sessiz
O karanlık gecede rüzgarda yok hava sessiz

Yaşlı adam yeniden yatığına uzanırken
Gördüğü rüyası tekrar canlanır gözlerinden

Hız ile kalkar yataktan uyandırır eşini
’’Hanım rüyamda gördüm insanlık güneşini’’

’’Emretti Resulullah git dedi güneye doğru’’
Resulullah dedi ise rüya mutlaka doğru

Gece vakti hanımıyla bindi arabasına
Ve düştüler karanlıkta güneye giden yola

Karanlık ki yer ile gök sadece yol aydınlık
Alahım bu ne hikmettir kimdedir bu yalnızlık

Çaresizce bir kadın var elinde yırtık çanta
Ellerini kaldırır koşun der gibi imdada

Adam eşine bakar ve sonra basar firene
Durdurur arabasını sorar bacım de hele

Kadın yorgun ve bitkin konuşmaya medeti yok
Şükrediyor Allaha göz yaşlarını dökerek

Yaşlı adam şefkat ile kadına yalvarıyor
’’Siz kimsiniz necisiniz ne olur anlat’’ diyor

Benim gibi günahkara Resulullah gelerek
Bir emir verdi yerleri gökleri inleterek

Kadın hıçkırık la anlatır başından geçenleri
Yaşlı adam der yarab kahreyle sen zalimleri.

Bu sadece bir anektot benzeri onlarca var
Bir gün hakkın huzurunda sorulacaktır bunlar

Yapılan onca zulümün mutlaka hesabı var
Unutmasın ki zalimler kabağın sahibi var