Çok derin uykuya dalmıştı koca şehir,
Yalnız bendim kaldırım taşlarını arşınlayan,
Zaman düşmüş ardıma hükmünü etmez tehir,
Gölgendi karanlıkta kalbimden kurşunlayan.

Göğsünden süt emerken siyah kesme taşların,
Yüreğimde müebbet mahkumuydum düşlerin.
Sana doğru gelirken kanadında kuşların,
Gölgendi karanlıkta kalbimden kurşunlayan.

Kapanmıştı perdeler sönmüştü tüm ışıklar,
Yaprak gibi solmuştu kapılarda eşikler.
Geceyi koynunda sallıyordu beşikler,
Gölgendi karanlıkta kalbimden kurşunlayan.

Yağmurlu gecelerin bendim yalnız aşığı,
Zamanın aynasında bendim güden keşiği.
Oturduğum sofranın bendim düşen kaşığı,
Gölgendi karanlıkta kalbimden kurşunlayan.

Neden diye sormadım vakit çoktan geçmişti
Bu sokaklar kaç defa yüreğimden biçmişti
Anladım bu geceki sürgün beni seçmişti
Gölgendi karanlıkta kalbimden kurşunlayan.

Dindari/Osman Dindar/İst.