Hıçkırıklara boğulan yalnızlık

Ey hüznü sonbaharın
ey gözleri bozkır ağıdı
kaç dilde ağlayacağız daha
kaç dilde susacağız
kaç bahar eksildik,
kaç yıldız daha sayar ömrümüz / söyle
dayanır mı yürek bu kadar acıya

Ay gülümsemiyor
yıldızlar küs
yer duman duman
gök bulut bulut
sırtını dönmüş umut
heyhat!
bir uçurum kıyısında
rüzgarı bekleyen yapraklar gibi
ha düştük ha düşeceğiz
elini vermiyor hayat!

Ey hüznü ayrılığın
ey gözleri gül sağanağı
kaç şarkıda ayrılacağız daha
kaç şarkıda kavuşacağız
yolumuz dönmeze vurdu
yitirdi rengini hayat
düşlerimiz solgun bir güz bahçesi şimdi
öylesine dargın, öylesine yorgun
bütün sevinçler yaprak döküyor

Geçtiğimiz bütün anılar hüzün
yollar tutulmuş
çözülmüşüz, dağılmışız...
ne yana dönsek
hüznün sarı yaprakları savruluyor ömrümüzde
sonbahara düşüyor kalbimiz
hiç bir mekan saklı tutamıyor yürek sancımızı

Gün geriye döndü
her yer karanlık
dört yanımımız ahlar, siyahlar
o kadar yalnız ve çaresiziz ki,
kaybolduk ışığı tükenen kör kuyularda
hayatın hüznü bize kaldı, sefası kendine
tükendi içimizdeki çocuk sevinçler
alıp götürmüyor yalnızlığızı rüzgar
dağılmıyor efkar
gözyaşıyla yıkıyoruz geçtiğimiz bütün anıları

Ey bir ömrü verdiğimiz hayat
ey aşk denilen susuz çöl
bütün hızıyla bir korku kovalıyor ardımızdan
dilimizde ağıtlar, dalımızda yıllanmış hüzün
ve yüreğimizde ağır bir depremle
kalakalmışız kederli iki dağ arasında
gözlerimizde salkım salkım hüzün tomurcuğu
ne yana dönsek tufan

Onulmaz bir acının girdabında,
kızıl saçlı ateşlerde yandı hayallerimiz
hep baharları bekledik, dağları, uzakları
sarı yapraklar örttü gülüşümüzü, goncalar dürüldü
yüreğimize sonbahar düştü
kimsesiz sokaklara savruldu ömrümüz
hayat gülmedi bize

Her sonbahar yapraklar düştüğünde
hıçkırığa boğuldu yalnızlığımız
hüzün çöktü içimize aynalara her baktığımızda
geldik,
bu cehennemden yüreği yaralı dönüyoruz işte
oysa ne hayaller,
ne umutlarla büyütmüştük gülümüzü ey dünya...

.