3
Yorum
16
Beğeni
5,0
Puan
480
Okunma
Hep sancısını çektirdi,
Kahreden bu hayat.
Kiprklerimiz suları sardı.
Uzak dağların tepelerinde,
Kuşlarımız silahsız vuruldu.
Edepsiz zamanın sahipliğinde,
İçimiz sahipsiz mezara döndü.
Mutluluk ağacında,
Hüzün çiçekleri açdı...
Al yeşil pamde sarıydı,
Bütün umutlar aktı bir su misali.
Baharlara aşıktık yazlarsa yardı,
Hicranla doldu akşamın visali,
Görülmedik ızdıraplarsa kapıyı çaldı.
Dün çiçek çiçek fidanlarda,
Hüzün çiçekleri açdı...
Şimdi bir kar çölü ıssızlığında,
Sessiz kalmış durgun göl gibiyim.
Duvarlarını döven kalbim iki buz dağı arasında,
Düşlerde ateş dağına tırmanır gibiyim.
Bir ezgiyle örtünürüz umut sıcağında,
Dudaklardaki son menekşede kırılmış gibiyim.
Umutların saklandığı uçurumlarda,
Hüzün çiçekleri açdı...
Ekrem ÇETİNKAYA
VaTaN25 17.12.20022
5.0
100% (12)
Cevap Yaz