Duyulurdu her zaman şu gurbet ne yamanmış
Danışıp bilenlere, sorup öyle gidilir.
Bırakmaz ki peşini yama gibi yamanmış
Acısını tatlıyla, karıp öyle gidilir.

Gurbet denen girdaba düşer bahtı karalar
Hatırlar memleketi mektup şiir karalar
Kara yazı yazılmış ak olur mu karalar
Kara bahta göğsünü, gerip öyle gidilir.

Rabbim düşürmesin düşmanı bile dara
Geri dönmek çok zordur sanki çekilmiş dara(*)
Erim erip eritir kilo düşer yok dara
Aynadaki halini, görüp öyle gidilir.

Gurbet ki, her gideni kendine nasıl bağlar
Harap olur köyünde tarla bahçeyle bağlar
Sızlar yürek yarası sonunda kabuk bağlar
Teselli merhemini, sürüp öyle gidilir.

Gurbete düşen garip, güler mi ondaki yüz?
Sadece hizmet görür verilir mi ona yüz?
Yaşı ister yetmiş beş, isterse de olsa yüz
Bazen bu hale kafa, yorup öyle gidilir.

Köyün fakir insanı gurbette birincidir
Mal mülk edinip köye, dönerse bir incidir
Gurbet nazlı yâr gibi bir sever bir incidir
Yen içinde kolunu, kırıp öyle gidilir.

Bilen sazını çalar yoksa türkü dinlenir
Türkünün havasıyla insan ruhu dinlenir
Gurbet terbiye eder, dinsiz bile dinlenir
Yere seccadesini, serip öyle gidilir.

Behlül! Bir zamanlarda pek de sevilen ‘yâr’dım
Âşık Veysel başlattı ben de toprağı yardım
Allah’ım gariplere inşallah eder yardım
Tedbirli tevekküle, erip öyle gidilir.

29.08.2022-Mustafa Zincirkıran(Behlül)
(*) Dar: İdam sehpası, darağacı