Bir yanım bahar , bir yanım kiş,
Geldi geçiyor günler her yanım aci ,
Kavruluyor içimiz düşen canlarla ,
Yanıyor içimiz yiten umutlarla .

Umudu bir sandık yaptık ,
Onu da attık denize ,
İçine doldurup yaşadıklarımızı ,
Savurduk çölllere.

Bir gün daha insanın neler yaptığını gördük ,
Önce aldı eline direksiyonu ,
Sonra kaldırdı paleti ,
Tüketim tarihi geçmemiş ürünleri ,
Savurdu yeni halısahanin oraya .

Üzerini toprakla örttü ,
Belki kimse görmez diye ,
Uzun uzun baktım ,
Toprak ve deniz bir gün öcünü alacak diye .

Sonra sesimi cikardim ,
Kimse duymadı ,
Kimse duymadı koli koli ürünleri paketlerle dökerken,
Kimse görmedi Allah hariç .

Sonra haberlere bakar oldum ,
Yine çuvalda kediler ,yine zehirlenen köpekler .
Önceden korkardım kediden köpekten ,
Şimdi tirsmiyorum bile en küçük hayvandan .

İşleri güçleri seni benimde canlı olduğumu hatırlatmak .
Bir hevesi yok dünyadan sadece karnını doyurmak ,
Markete girerken kapı esiginde ,
Marketin içinde salamin pesinde ,
Kurabiyeyi bile aldı götürdü .

Hiç yeter miydi insana dünya ?
Bir tane daha olsa onunda savaşla , gözyaşı ile zulümle yine yine daha fazla hırsla .

Aslında insana da , hayvana da bitki ve ormanlara da yeterdi dünya ,
Sadece menfaati kontrol edemedik ,
Hırs ile daha fazla harcadık ,
Daha fazla orman yaktık ,
Daha fazla çöp attık ve savurduk denizlere .

Gören var mı diye hiç sormadik?
Var bir gören : Allah .
Süre tanıyor insana kendine gelmesi için .
Arada bir titretiyor yeri ve göğü .
Tedbir al diye .
Az ye , az konuş , az uyu diye .
Öfkeni kontrol et diye .
Sev diye .
Nasıl bulmak istiyorsan öyle bırak diye .
Dünya herkese yeter diye .
Misafirliğin tadını çıkar diye .
Zulüm etme adaletle davran diye.