İNSAN
Eşrefi mahlûkat denmiş insana
Bu vasfıyla destan yazıyor insan. Bu güzel nimetler yetmez mi sana Bilmem neden bazen, azıyor insan. Çiçeksever evi cennet bahçesi Kızlar büyüyünce hazır bohçası Sevda dili ‘bir’miş aynı lehçesi Sevgiyle gönüle, sızıyor insan. Gençleri tanırlar tüm akrabası Delikanlı büyür bitmez çabası Mürüvveti bekler anne babası Gecikse haliyle, beziyor insan. Edep sahibinde zarafet vardır Böyle olanlarsa gönülde yârdır Edepten mahrumsa dünyalar dardır Gözler sır doluymuş, seziyor insan. Bâki olan dostluk ebedi yaşar Sevilen dost için dağları aşar Sevgi budur! Kalbe sığmayıp taşar Muhabbeti kalbe, kazıyor insan. Tatlı dil yılanı delikten çeker Böyle üslup gönle sevgiler eker Olursa böylesi, misali şeker Olan kini böyle, çözüyor insan. İnsan güzel naif sevgiyle bakar Âşık olur ona, hep gönlü akar Karşılık görmezse kafayı takar Behlül olup aklı, bozuyor insan. 22.11.2022 Bu şiir, Hece Hece AKSED’CE programında açılan ayak üzerine örgülenmiştir. |
Emeğine yüreğine sağlık
_____________________________Selamlar