Bu şiir Sevgi adında bir ablama spariş üzerine yazıldı.

Umarım anlatabilmişimdir

yanlız ve mutsuz bir kadının hislerini.

Duygularını yitirdin mi kadın?
Neden anlatmıyorsun?
Neden susuyorsun?
Neden? ..
/
Uzaklara dalıyor hep gözlerin
Söyle nedir görmek istemediğin?
Zehir zemberek sözlerinle..
Kimedir isyanın?
öfken, kinin..
kime?
Ateşler yakıyorsun sırlarında
Susma kadın!
konuş..
susma!
Savaşma artık karanlıklarla
ve düşme dönülmezlerin ardına.

Anlat hikâyenin gizli yanlarını
Saç ortalığa..
dök bütün günahlarını.
Ruhunu arındır şu kahrolasıca senden
ve mutsuz sözler düşmesin artık dilinden.
Gülsün yüzün bir kere..
Gözlerinde asılı duran kan damlacıkları
düşsün kirpiğinden yere.

Kır zincirleri kadın..
çöz düğümlerini..
Özgür bırak ellerini.

Yarın güneş yeniden doğacak
Umutlar bir bir bahara uyanacak
Çiçekler açsın gönül bahçende
Sevdalar yaz sayfa, sayfa
Umut yaz, düş yaz..
Kışları unut, baharlar yaz
Söndürme gözlerindeki ışığı.
Ket vurma..
Dolansın boynuna aşkın sarmaşığı.

Ve dönüp ardına bakma..
Hayatına yeniden bıraktığın yerden başla.
Susma kadın..
susma!
Sen güçlüydün unutma.

Dişinle,tırnağınla kazıdın adını
Seni hayata sen hazırladın
Ömrünce bulamadın huzuru
Durma artık kadın
Durma..
Aç kollarını bak etrafına
Saracak ne çok şeyin var oysa
Utanma..

Çaldın mutluluğu yaşamından
Fırsat tanımadın yüreğine..
Ne sevdin, ne sevdirdin kendini
Yıllarını tükettin bir hiç uğruna
Susma kadın n’olur susma..!
Konuş..!
Hakkın yok mu seninde yaşamaya? .

Başlasın dilin anlatmaya..
Acılarını paylaşmaya alış
Dostluğa uzat elini arsızca
Parmakların dokunsun sevgiye
Aksın yüreğin yolunca bırak
Uzansın delice bir sevdaya
Bakir ölümleri tatsın dudağın.

Bu son öpüş..
Bu son dokunuş..
Bu son seviş olsun ve son demin.
Bitmeden ömür denen tiyatro..
ve inmeden son perde..
Yeşertmelisin ümitleri kuruduğu yerde..
Susma!
Kadın..
Susma!
Hâyallerim hep yarım kaldı sende.


(19 Mayıs 2008)

Emine Genç