Zamanın acı zehrini kimler içer
Boğulurum burgacında tesellisinin
Kanatsız bir iblis çırpınır içimizde
Dövünür girdabında kırılır kadehler
Durmaksızın dişler lime lime
Çiğ aç ve de obur!
Kazan kara kanım kara ten kara
Donuk gözüm tan kara.

Dinmez acılar sığınağında hep yetim
Ağlamak, dövünmek, ağıtlar yakmak çare midir?
Yangın yeri yüreğim! Bilmiyor görmüyorlar ey oğul
Ateş düştüğü yerde küllenir diyerek
Gözyaşlarını akıtan ey ana.

Yazılmamış söz ve de şiir
Söylenmemiş bir teselli arıyorum
Bulsaydım inan ki bilseydim eğer
Bu naçiz ozanın bedeni neye değer
Dilerdim ki hiçbir anne acı yaşamasın
Sınamasın Mevla’m evlat acısıyla
Derin yanmasın.

İzsiz tarihten anılar barınır ana yüreğinde
Uykusuz gecelerine nice yıldızlar sığdırdın
En parlağına dilek tuttun Mevla’dan
Büyüttün gözlerinden de esirgeyerek
Ak sütünden emzirip besleyerek.

Hiçbir kem söz olmadı lügatinde
Dünya elem ıstırapları yüklendi (s)ana
Lavlarını boşalttı kader niyetine
Soldu benekli al güllerin
Yüreği toprağına ekildi gam.

Ket vurma ey ana bırak aksın
Silme gözyaşlarını alev almasın
Taze bir tomurcuk gibi düşecek aynalara
Damlaların buğusu
Loş gölgesinde arayacaksın
Söyleyemediğin o esrarı gizi
İdama mahkûm sanığa son sualinde
Dilinden çıkmayan son sözü gibi.

Düğüm düğüm burkulacak sarsılacak!
Acılı yüreğin her defasında kâğıt gibi yırtılacak
Keskin bakışların gözbebeklerinden
Bir kama gibi parlayacak.

İşte o gün secde hali melekler
Serecekler cenneti ayaklarına
Kaderine mahkûm yalan dünyanın
Kalmayacak tek nebze izi
Dinginleşecek gök kubbe
Bu tatlı umman.