SEN BEN
Sen;
Kırılınca çınlayan sessizliğin Ortasında ölen bir kavruk. Fakir bir sokak şarkısının Öksüz, Kovulgan, Nemli bakışında savruldun. Ben; Savrulduğun deltalara Akıp durdum. Kervan geçmez, Kuş uçmaz, Dil söylemez, Bir çöl ayazında Öldüm. Şimdi vesikalı bir soluk Kalan Ömrüm. Bilesin ki peşindeyim, Gece bitti, Seherindeyim, Nefesine kıvrıldım. Sen öpmezsen, Gün doğmayacak Delik deşik iskeletime. Dağ bayır gezip geldim, Dere tepe sen dedim, Söylenmemiş masallar, Okunmamış hikayeler, Dinledim. Hepside senin sesinden. Ne efsaneler tükettim, Ne sürgünler içtim, Bir bilebilsen Değişik dillerde ölmeyi Nasıl sevdiğimi. Şimdi, Kırılınca dağılan, Nefes aldıkca boğulan Günlerdeyim. Unut bir gün pasaportunu Seni bulayım. Henüz bitmeyen zamanı, Dudaklarımda, Dişimde, Dilimde, Durdurayım... Ekrem ÇETİNKAYA VaTaN25 02.09.2022 |