Aldı kaynana:
Çift minarenin çift yüzü
Hiç tanımazdık biz sizi
Evimizde hanım oldun
Aslın çingene kızı
Kızan köpüren gelinin yanıtı:
Atım var, katırım var
Elimde satırım var
Vurur öldürürdüm seni
Oğlunun hatırı var
Kaynana hiç altta kalır mı?
Elleri elçekli gelin
Kolları kolçaklı gelin
Oğlanı ben doğurdum
Kedi bacaklı gelin!
Gelin de pek yaman ha!
Çarşıdan aldım kilimi
Kes kaynana, dilini
Akşam oğlun gelince
Kırar kambur belini
Kaynananın derdi dağlardan büyük:
Sürme ekmiş kaşına
Çıkmış ocak başına
Akşam oğlum gelince
Çöreklenir üstüne
Gelinin hıncı bitmemiş:
Kaynanayı ne etmeli
Merdivenden itmeli
Tıngır mıngır düşerken
Arkasından gülmeli
Sen gülmeyi görürsün şimdi!
Gelin değil buz gibi
Şeker değil tuz gibi
Gelin dostlar bir bakın
Bizim gelin domuz gibi!
“Ölse de kurtulsam” diye dua eden gelin hanım ne diyor bakın:
Bahçeye diktim kazık
Kaynanam ölmüş yazık
Kaynanama acımam
Bir top kefene yazık!
Bu böyle devam eder gider. Sevginin, dostluğun yerinde yeller eser; insanlık, insancıllık ayaklar altında kalır. Her ikisi de hem kendilerine hem de karşılarındakine kefen biçerler; mutlu olmak, mutlu yaşamak varken dertle, acıyla ömürlerini ziyan ederler. Bu çekişmeyi kaldırmanın en iyi yolu kendilerini karşısındakinin yerine koymak, hoşgörülü ve anlayışlı olmaktır. Gelin ilerde kaynana olacağını düşünmeli