Uzunca ara verdim şiire
Yaşanmamış acılar peşindeydim
Sevdanın peşinden göç ettim bin şehire
Geceye tuzak dildeydim

Bir kartopu attım cehennemime
Kimse ölemezdi / sana öldüğüm kadar
Uzun bir baygınlıktı ölüm
Giderek üşüyen tenimdeydim

Simsiyah sustuğumda dilinde
Yanardı tüm renklerim
Dirilirdi baş ağrısı dipsiz gece
Kuğuların vurulduğu düşteydim

Mola verirken eski şarabın hüznü
Taş kesmiş ütüsüz yüzümde
Sendin gecenin sütüyle beslediğim
Geçmiş gelecek kavşağı gözlerindeydim

Çok azdım senden önceleri
Sana hiç söylemedim
Yalnızlıktan ölür deniz fenerleri
Bu gün de / sen varsın diye ölmedim..

(ev hali işte..
darmadağın bir yatak, biraz yalnızlık, bolca hüzün.. çay içmeye gelen sıkıntılarım.. sabahleyin eski acıları yıkadım elde, anıları havalandırdım, yumurta pişirdim güneşte, yüzümü ütüledim.. sesler uzayda kaybolmuyor, bilirsin. koşup uzayın öbür ucuna, sesini dinledim.. bu gün de sırf senin için ölmedim.. ay ışıklı sevincim / gecenin sütüyle beslediğim..

ev hali işte..
her şeyde olup hiçbir yerde yoksan, dokunamadığım yerde başlıyor uzak.. ve gecenin dilindeki tuzak.. yol ucundaki kararsızlığım.. ah! sevişirken nasıl da delirirdi sularımız.. umudun elleri hala yumuşak.. ve sen, son yaktığım tövbem. artık gelemem. yalnızca bil, her gidişinde, daha çoğum kalıyor sende.. söyle, bilir misin? ,
“ artık acıyı duymamaktır yalnızlık.. ”)

Martı sesi çizdim deniz koksun diye kefenime
Gözlerinden çelenk yaptım
Ölüm kolay gelsin diye /
Tenime..