MUTLULUK NEREDE

Mutluluk ararken kederi bulduk.
Sabahı olmayan günlere kaldık
Güneşi doğmayan yılarda solduk,
Sevgiler nerede? Alınmaz oldu.

Neden dertler bitmez dünya mı durdu?
Çöl olmuş yüreğim dikenler sardı
Düşmanlar günleri kederle kırdı,
Dostlarım nerede? Hepsi mi öldü?

Dur yanma yüreğim olanlar oldu.
Bize ağlayanlar günahkar kuldu
Bütün ümitlerim içimde öldü
Hayallerim nerede? Hırsız mı çaldı?

Ağlayan gökler mi?
Kalbimi ağlatan;
Derin sözler mi?
Gülen yüz nerede? Hüzün mü kaldı?

Ne yaparsam her şey kader ne etsem bilemiyorum?
Kederi içimden silemiyorum.
Zaman çok kötü gülemiyorum
Mutluluk nerede? Bebek mi aldı?
Hayat hep devam ediyor…
Hayatım boyunca zor anılar yaşıyoruz,
Mutluluk günleri bizi beklerken
Dalından kopmuş yaprakların döküldüğünü anladım;
Velhasıl anladım ki unutulan insan yok olmuş,

Ve sonra mutluluk oldu,
Sen geldin elimi tutun kapkara bir hayatın içinde;
Yaşıyoruz sevgili tüm kapılar açık inan bu kadar güzel bir dilek görmedim.
Adımız aşklara destan yazılmış,
Velhasıl mutluluk kapıları sonsuz açılır…
Adı mutluluk sen sebebini unutma…

‘’ Vay gülüm senin gülüşünü saklardım yüreğime;
Unutmadığım seni ilk yazmaya tebeşir ile duvarlara yazarken,
Burnumdan akan kanı aldım, bir mendile yazdım,
Aşk nerede? Sen neredesin?
Sevdiğim yüreğim hayatım…

Geceler düşman bize,
Karanlık bir şimşek gürültüsüydü gökyüzü biraz şiddetli
Hayatta ne kadar seviliyormuşum?
Batman sokakları bambaşka aşklar ile doludur;
Mutlu ömürlü hayat tüm sevenlere,
Aziz dostlarımıza bakıyorum
Hayat gülünce sevda da gülermiş…
Bırakıp gitmek zordur bu saatlerde
Üşürsün.
Tan ağarmasına filizleniverir papatyalar,
Nazlı hızlı gider sevdiğine neşeyle bakar
Evlada çığlıkları
Ekmeğimiz aşımız bayatlar sonra
Çayımız soğur…
İçimizdeki acı bir türlü dinmez…

Tecelli edip görünen
Lal dudaklarından bahsetmiyorum.
Bir ayva dalının gölgesinden,
Emri hümayunlar
Ayazın elinden okunur.

Ahsen’i takvimi aratmaz gözlerin,
Dört asır evvel
Bir bedevi gibi kral gibi sarayda gezer,
Padişahım…

Kırık aynalara bakarım sürekli,
Saatlerce hayaller kurardım sevgili.
Uçan bir kuş olsam penceren insanları izlerdim,
Onlarda bu marifet varken
Bizde mutluluk olmaz mı?
Yunus’um.
MEHMET SAİT KAYA