YOL KIYISI ARKLARDAN
Dilimin abecesi yüzün
Sızan özsuyu dudaklarının Şiirimin kırlarına ulaşır Yol kıyısı incecik arklardan Sessizliğin ezgisi sesin Söyleyip durur yalnızlığımı Ömrüm aldanışlarla suskun Aşkın karatahtası yüzüm Ve gücenik yüreğim Daralır gürültü tezgâhında Gidip dönmez mekiğim Öpüşünün günceme düşerdi pırıltısı Acının rengini kanattığım gecede Kirpiklerin yağmurun ortası Özlemin bağ evi kapısı Açık bırakıldı sessizce |
Hiç kapanmasın
Yol kıyısı arklardan
İnce şiirler aksın hep...
Sevgiler yüreğine.