On iki on üç yaşındaydım ben
Ocağımızda bazen aş olmazdı bizim
Sobamız yanmaz evimiz buz gibi olurdu
Tarlada çalışırdı benim babam bizim için

Yılanlar girerdi evimize korkardım ben
Sonradan alıştım korkmuyorum şimdi
Küçük ellerim titrerdi soğuktan
Kış günleri en zor geçen günlerdi

Hayallerim vardı geceleri kurduğum
Kitabım vardı sarılıp uyuduğum
Okula gidemedim en büyük hayalim
Küçücük bedenimde dayanacak yoktur mecalim

Olsun pırlanta gibi bir kalbim var benim
Zorluklara göğüs gerer güçlenirim
Belki birgün hayallerimi gerçekleştiririm
Zengin olursam birgün eğer geldiğim yeri unutmam herkese yardım ederim

Evimize artık yılan girmesin korkuyorum
Korkumdan bazen ağlıyor uyuyorum
Ben zorluk nedir küçücük yaşımda biliyorum
Tek hayalim okumak yılan girmeyen bir evdir benim