Işıkları kapalı iç sokaklarımdaydım
Söyleyemediklerimde
Görünmedim kimseye / sen de yoktun
Dinleyecek biri de..

Sanal bir sofra kurdum kendime
Karşıma seni oturttum
Giderek ufalırken yalnızlığım
O kadar güzeldi ki, “ ufaklık “,
Sessizliğin öbür yakası / Seni ayrı tuttum

Ne seni ne beni terk edebildim
Yorgun yüzünü
Suya yansımış ışıklarda uyuttum.

Bakma öylesine “ ufaklık “ dediğime
Sen / içimde kocaman kalabalık

Ve zalim değildir sanıldığınca
Tutunur yeni bir tutkuya her ayrılık

Böylesi kalem baktıkça gözlerin

Mutluydum
Ölebilirdim seni düşünmeden
Dokunmadan tenine
Gözlerine hoşça kal demeden
Bilemezdin / haberin olmazdı

Anafor susmalarımda
Koymak gerekirse adını
Bir güzde yaşadığım ilk turkuaz yazdı

Uzak iklimlerimde yaşasan da..
Anlamasan da..
Anmasan da..