HEP ANNESİNİ BEKLEDİ

Mardin, Deyrulzafaran Manastırı’nda 80 yıl boyunca annesini bekleyen süryani hemşehrimiz, İbrahim Kaplan’ın ( Bahe ) efsane hikayesi.🔻

Mardin’in 14 km uzaklıktaki Bine-bil köyünde, Vedia ve tren istasyonunda hamallık yapan Hanna Süryani çiftinin 1928 doğumlu çocuğudur İbrahim Kaplan.🔻

Annesi İbrahim’e “Bahe” lakabını takar. Mardinliler de Süryanice bülbül manasına gelen ve doğduğu köyün ismi olan “Binebil” lakabını eklerler. Böylece “Bahe Binebil” olarak bilinir.🔻

Bahe’nin ailesinin durumu pek iyi olmasa da ilk yıllarında ailesi tarafından sevilir. Özellikle ablaları tarafından sevilir. Bir buçuk yaşındayken annesi onu bir kuyunun yanındaki yatağa yatırır. Uyurken yanına yanaşan horozun saldırısına uğrar. Çığlığına annesi yetişir. Yüzü gözü yara bere içinde kalır. Kalıcı izler bırakır bu olay. Dört yaşına kadar pek bir şey belli etmez ancak daha sonra zihinsel olarak da izler kaldığı ortaya çıkar. Çocuk gibi kalır; saf kalır. Konuşma ve anlama güçlüğü çeker yaşadıklarından dolayı.🔻

Altı yaşında babasını kaybeder ve annesi çaresiz kalır. Anne Vedia, baba evine dönmek ister ama Bahe’yi götüremeyeceğini bilir. Bahe’yi manastıra bırakır. Annesi son defa sarılır ve “biz geleceğiz” der. Kapıya kadar tekrar eder: “Biz geleceğiz Bahe”. Kız kardeşi, “hem çocuk hem de saf biriydi ve onu manastıra bıraktı. Manastır onun hem annesi hem de babası oldu” diyor.🔻

Manastırda çobanlık, bahçıvanlık gibi çeşitli işlerde çalışır. Manastırın kapısı her açıldığında koşar, ilk o açar. Uzun yıllar manastırda kalır.🔻

Manastırdakiler de ona alışır. “Bahe amca bu manastırın bir taşı haline geldi. Allah etmesin Bahe amca ölürse manastırda bir taş eksilecek” diyecek kadar çok alışmışlardır.🔻

Ama Bahe hep annesini bekler, annesinin öğrettiği Arapça’yı konuşur. Yaklaşık 80 yıl manastırda kalmasına rağmen Süryanice konuşamaz. Annesinin öğrettiği dili bilir ve annesinin yolunu gözler. Çocuk gibi kalır, hep annesinin geleceğine inanır.🔻

Mardin Kırklar Kilisesi başpapazı Gabriel Akyüz, “Annesi 6 yaşında iken kendisini Deyrulzafaran Manastırı’na bırakıp gitti. Bugün, yani 86 yaşına bastığı bugünlerde bile annesini bekliyordu.“🔻

Tam 80 yıl annesini bekler. Kalbi dayanamaz ve 2014 yılında Deyrulzafaran’da bir taş eksik kalır....🔻

/Kün Fe yekün/




bu kez emir mezepotamyada vücut bulmuştu

Vedia ve Hanna için bu bir muştu

armağandı
mucizeydi
kıymetini bilene !!
inamdı bir evlat

güvenli limandı
yıkılmaz kaleydi
sarıp sarmalayan
siperdi
ve tehlikeyi bertaraf eden
hirada kutsal mağaraydı anne


"Bahe" için de böyle olmalıydı
temiz yüreciği öyle de olacağını sanıyordu
lakin bu kez güven nafileydi

Ney/di anayı evlattan koparan

Mecburiyet miydi?
mahkumiyet mi?
yoksa
yoksa
kanlı ah’ını içine akıtarak
zorbalığa itaat miydi?
neydi ana’yı evlattan koparan


hiç yakışır mıydı
Anaya "ben geleceğim"
"bekle beni geleceğim"
vaadiyle
kuzusunu
can paresini
yad ellere bırakmak

acımasızdı çarkın dişlileri
"Vedia" ruhunu
ya /Deyrul zafarân’da infaz edecekti
ya da çarkın girdabında
yok olup eriyecekti


İnanmıştı anasına Bahe’cik
İçin için sorgulasa da
neden kardeşlerim değil de
terk edilen benim diye

sıcak bir yorgan misali sarıp sarmalayan manastırına sadakatle sarılmıştı yine de


yıllarca bekledi umutla
cümle kapının her çalışında
hiç şaşmadan
mütemadiyen
koştu kapıya annem diye

her koşma
hayal kırıklığı hüsran olsa da
gözleri uzaklara dalardı
hep bekleneni görmek umuduyla
bir anne resmi arardı ufuklarda


Vedia hiç gelmedi !!!
manastır
ana kucağı oldu
yuva oldu
Bahe’ye

acılarını
hasretini
umudunu
kim bilir dışa vuramadığı nice duygularını
İçine gömüp
Mahzunca göçüp gitti bu acımasız dünyadan



Aslında bir bekleyişin hikayesinde
“Yaratıcının insanlığa armağanıydı Bahe Binebil"

//Sessizz sedasızz bir bahe’cik geçti şu handan//



*Menekşe*


Şiirimi güne seçen kurula teşekkür ediyorum.
Beğeni ve yorumlarıyla yanımda olan şair arkadaşlarıma da bitimsiz sevgi ve selamlar sunuyorum.