Adı Olmayan Şiirler - 12
Kocaman şehirlerin tecavüzüne uğrayan
çocuklar gibiydi ruhlarımız İki ağaç gölgesine satılan umutların tam orta yerine çöreklenen elleri kazmalı adamların savurduğu toprağa kurban ediliyordu yaşam avucuna doldurduğun suyun kokusunda büyüyordu son nilüfer çiçeği kökünü kaybeden çam ağaçlarının vurdumduymaz esen rüzgarların vakitsiz yağan yağmurların hiç doğmayan günlerin hatırına kaybediyor insanlık doğasını zamanın büküldüğü karakterlerin boşa kürek çektiği dumansız göklere hasret bakışların sol gömlek cebine doluştuğu hayatları satın alıyordu kendisine zenginliğe layık görenler son dalını kırıyordu son çiçeğini solduruyordu son umudunu gömüyordu insan ve insan olduğunu sananlar ele geçiriyordu insanın kaybettiği kimliğini |
Ve düşündüren dokunuşlar...
Tebriğim ve saygımla, şair.