Sevgili Ülkü Tamer’in anısına yazılmıştır.
BAHARIN HÜZNÜ

Yas’ın katsayıları vardır,
gölgeleri daima
ceplerimizde gezer durur.

Bir ağacın dalında
denizin bakışında
Kat
Sayıları vardır

Bölünce eksilmez.
Yas’ın

Pencere
Gözyaş
Ları
Vardır.
Öbek öbek
Hüzün yağar

Kaldırımları ve ellerimi
ıslatır durur

Ben
Hep yas/ları ve hüzünleri görüyorum...
Bir bir
Azar azar
Neyle toparlanılırsa eksik bir cümle
Neyle neye
Bölerse
Benim bölünmüşlüğümü
Senin eksikliğini

ÜLKÜ BEY
diyorum
Şimdi acının katranlaşması
Perdeleşiyor

Sen
Var oluyorsun

Gözlerinde çoçuklar,
Kadınlar
Adamlar
Acısız coğrafyalar
ÜLKÜ BEY
çukurlaşmış yüzlerinde ne var?
Ne o bizi biz den ayıran
Şey
O kuytulukta ne var?
Bizi kim
Toparlayacak
Toparlamak mı?
Daha iki cümleyi bir araya getiremeyen
Bir adamım ben
Bundan böyle
Yüz(üm)
Hüzne çalar
Bir yüzüm
Güzüne
O güz ki
Sarartmaya devam edecek
Bütün sensiz mevsimlerimizi
Devam
Edecek

Geleceğini kurduğumuz zaman dilimlerini saracak
Şimdi bir yara bandı kesiyor
Yüz(süzlüğümün yanıklarını )

Kaç bardaktan çay içmişliğimiz
Kaç gül koklamışlığımız vardı.

Ülkü Bey
Diyorum ki
Yağarsa bir yağmur sen kapıda bekliyor
Olacaksın.

Bir den/iz köpürürse
O mavilik senin rengin olacak

Hani o baştan başa boyadığımız şehir varya

İşte ben orda
Çoçukluğumu
İlk gençliğimi
Saklıyorum
Ülkü Bey
BAHARİN HÜZNÜNÜ
hissedemezsin
Bir ağaç devrilmisti
Ki
.şaşırmıştık
Biz baharı sevinç bilirdik.
Ülkü Bey
Sensiz baharın hüznünü
hissedemezsin.

Ve
Ben
Susuyorum

Baharın hüznü konuşacak
Tamer Bey’in adına.
Songül Yel
Bu şiir serçemin hüznüne dökülmüştür.

BAHARIN HÜZNÜ

Yas’ın katsayıları vardır,
gölgeleri daima
ceplerimizde gezer durur.

Bir ağacın dalında
denizin bakışında
Kat
Sayıları vardır

Bölünce eksilmez.
Yas’ın

Pencere
Gözyaş
Ları
Vardır.
Öbek öbek
Hüzün yağar

Kaldırımları ve ellerimi
ıslatır durur

Ben
Hep yas/ları ve hüzünleri görüyorum...
Bir bir
Azar azar
Neyle toparlanılırsa eksik bir cümle
Neyle neye
Bölerse
Benim bölünmüşlüğümü
Senin eksikliğini

ÜLKÜ BEY
diyorum
Şimdi acının katranlaşması
Perdeleşiyor

Sen
Var oluyorsun

Gözlerinde çoçuklar,
Kadınlar
Adamlar
Acısız coğrafyalar
ÜLKÜ BEY
çukurlaşmış yüzlerinde ne var?
Ne o bizi biz den ayıran
Şey
O kuytulukta ne var?
Bizi kim
Toparlayacak
Toparlamak mı?
Daha iki cümleyi bir araya getiremeyen
Bir adamım ben
Bundan böyle
Yüz(üm)
Hüzne çalar
Bir yüzüm
Güzüne
O güz ki
Sarartmaya devam edecek
Bütün sensiz mevsimlerimizi
Devam
Edecek

Geleceğini kurduğumuz zaman dilimlerini saracak
Şimdi bir yara bandı kesiyor
Yüz(süzlüğümün yanıklarını )

Kaç bardaktan çay içmişliğimiz
Kaç gül koklamışlığımız vardı.

Ülkü Bey
Diyorum ki
Yağarsa bir yağmur sen kapıda bekliyor
Olacaksın.

Bir den/iz köpürürse
O mavilik senin rengin olacak

Hani o baştan başa boyadığımız şehir varya

İşte ben orda
Çoçukluğumu
İlk gençliğimi
Saklıyorum
Ülkü Bey
BAHARİN HÜZNÜNÜ
hissedemezsin
Bir ağaç devrilmisti
Ki
.şaşırmıştık
Biz baharı sevinç bilirdik.
Ülkü Bey
Sensiz baharın hüznünü
hissedemezsin.

Ve
Ben
Susuyorum

Baharın hüznü konuşacak
Tamer Bey’in adına.
Songül Yel
Bu şiir serçemin hüznüne dökülmüştür.