ZAKKUM...
İçimde kopan onca fırtınadan sonra
Güzel günler gelecektir elbet diye beslediğim duygularımı astım. Bir ağaç dalına Uzaklaştım, kaçtım insanlardan. Kendimi karanlık Kuyularda bulana kadar Şiirlerden de çektim elimi yüreğimi Canımı yakan, Seni hatırlatan Bütün duygulardan. Çektim kendimi Sonu olmayan Söz tutmayan insanlardan Vefa’nın duygusunu bilmeyen İnsan görünümlü yılanlardan kaçtım... En çokta senden. Acılardan anılardan... Sonu bitmeyen yarınlardan Oysa ben seni şiirlerime Romanlara sığdıramazdım Sevdalı bakışlarımdan Yazık oldu... Mutluluk diye savunduğum Acılar ile avunduğum Sevda diyerek gençliğimi Harap ettiğim yılları. Şerbet diye, Zakkum pınarından içtiğimi... Kor ateşler içinde kaldığımı Ölmeden toprağı sardığımı Bilemedin... Sırtımdaki Kanlı Hançerin senin olduğunu Bilemedim... Kaynarcalı (Özkan Demir |
Saygı ve selamlar.