Vay bana
Vay bana
Yanar dağım sönmez alev ateşim Her başlangıç olur benim bitişim Yaprak gibi rüzgârlara tutuşum Bir aşka kül olamadım vay bana Yaz bahar gününde açmaz solarım Bağvan oldum bahçe bağı yolarım Gönül almaz kem gözlere dolarım Bir dala gül olamadım vay bana Canlar canım candan geçti gidiyor Candan sevenler sevdamı biliyor Derdim yansam yada eller gülüyor Bir cana dil olamadım vay bana Köy kasaba şehirlere sığmadım Bulutlandım yere göğe yağmadım Her bir renge girip çıktım ağmadım Bir dağa yol olamadım vay bana Didik didik ettim ben onca dini Ağlarken gördüm bozulmuş yemini Ateşinde bulan var mı demini Bir çana zil olamadım vay bana Çözemedim şu dünyanın ilmini Anlamadım şu insanın zihnini Bir başıma çekip durdum dizgini Bir pir’e kul olamadım vay bana Coşkûnîyi arar bulanık suda Herkes kendi çamurunu yusada Ferman gele bedenimi assada Bir köre mil olamadım vay bana Coşkûnî |