VARDİYALAR BİTİNCEGün gelir Eskir dokuma tezgâhları Atılır bir kenara Sonunda sevgilim Dönülür en başa Her şey sessizliğe bürünür Özlem dönüşürken hüzne Günde kaç kez ölünür Geriye usul sesli ezgiler kalır Gürültülü gece vardiyalarından Gül yüzlü bir çocuk fotoğrafı salınır Kelebek dokunuşlu duvarlarından Ömür törpüsü zamanlar Belleğin uçurumunda savrulur Ter kokulu sabahlar solar sonunda Çevreninde kızıl güneşlerin doğduğu Ve kanlı gözleriyle bakar hâlâ Vardiyalarda kırılan düşsel aynalar Yansıtır örselenmiş bir çocukluğu Gün gelir yürek eskir Hatıralar yaşlanır Kırılır içimdeki sevdalar |
Hüzne demirlenmiş duygular...
Çok güzel vurgulanmış.
Sevgiler selamlar.