Bir telaş almış bizleri,
Bir oyana bir buyana koşturuyoruz durmadan!
Hayat akıp gidiyor gözlerimin önünden,
Ben ise bıraktım kendimi hayatın bu akışına,
Ben, ben olmaktan çıkmışım artık.
Bir robot misali yapılması gerekeni yapıyorum..
Herşeyin tadı değişti artık.
Eskiden aldığım zevki alamıyorum..

Esen rüzgardan,
Yağan yağmurdan…
Her günüm diğer günler gibi,
Hayatım monoton bir hal almış,
Tekrar tekrar görülen bir kabus gibi,
Hani benim hayallerim düşlerim nerdeler..??
Kayboldular birer birer zamanın içinde.
Zaman çok çabuk geçiyor,
Bu çabuk geçen zamana ayak uydurmak için,
Ben ondan daha çabuk gitmeye çalışıyorum,
Olmuyor, yetişemiyorum!
Yoruldum artık
Kalbim kaldırmıyor, çok hassas!
Gözlerim doluyor..
Ve dökülüyor uzun süredir bekleyen gözyaşları,
Kocaman kız oldun ağlamakta ne demek,
Olmuyor, çocuk değilsin artık,
Doğru ben artık büyüdüm..

Hani benim sevincim nerde..??
Yüzüm gülmez oldu,
Çaldılar mutluluğumu,
Nefes almak bile mutlu ederken beni,
Şimdi mutlu etmez oldu,
Damla damla akan yağmurun sesi
Neoldu bize..??
Neden böyle olduk..??
Anlamadım , anlamıyorum
Hayatımız neden bukadar boş?

Sanki siyah bir kuyunun içindeyim,
Nereye baksam hep aynı,
Hep karanlık hep karanlık,
Geriye bakamıyorum,
Çünkü o geçti gitti,
Hep ileri hep ileriye bakmalıyım,
Bir anda kendimi karşımda görüyorum!
Zor zor adım atıyorum..

Bu benmiyim..??
Nekadar zor bunu kabul etmek,
Eskiden bir çocuktum,
Ama büyüyor insan..
Hayaller kayboluyor yavaş yavaş,
Sonunda anlıyorum hayatı,
Onun gerçek yüzünü,
Şimdi anliyorum annemin yüzündeki izleri,
Bunlar düşünmesi zor şeyler,
Çocukken anlayamadığımız şeyler,
Büyüdüğümü anlıyorum
Hayatın şartlarına
Her nekadar zor olursa olsun
UYMALIYIM
Sorumluluk denen bir yükte omuzlarımda,
Hayat zorlaşıyor,
ADIM adım ilerliyorum,
Ve her geçen gün beni,
Ölüme dahada yaklaştırıyor..

HSM – Havva Şeyma Muştu