BİR ÖMRÜN HİKAYESİ

Ana rahminden geldik-ki dünyaya
Gayemiz Rahmân’a kulluktu güya!

Açtık gözlerimizi hemen o dem,
Bilmediğimiz bir acayip alem.

İlk tanış, ilk arkadaş, adı : keder!
Dediler: "Oğul rıza gerek, kader...’

Anladım, isyan faydasızdı zaten,
Ayrılmazsa birbirinden ruhla, ten.

Belli ki çok sevmişti beni keder,
Ayrılmadı benden, olsam da heder!

Hiç unutmam; üç günlüktüm, elime
Tutuşturdular bir yalancı meme!

Altıaylıktım... Süründüm yüzüstü
İlk basamak; yaş bir... Bu kez dizüstü!.

Sürünmekle başlamış idi hayat!
Bilmem nasıl biter bu ömür? Heyhat!

Bir buçuğundaydı... Durunca day day
Dediler: Bak yürüyecek; vay vay vay!"

Yürüdüm... Benimdi yürüyen ayak
Velâkin üstü değnek altı bıçak !

İkisinde ete tutundu kemik,
Üçünde bedene dar geldi beşik.

Dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz, on;
Derken gitti çocukluk; bitti oyun !

Yaş onbeş... Başımda kavak yelleri,
Gönlümde ateşten sevda gülleri!

Gençlik yıllarım bir deli rüzgardı,
Nereye baksam karşımda o vardı.

Görmezdi gözlerim hiç ondan başka,
Dayanmak ne mümkün böyle bir aşka!

Gönlüme vurduğu kara kilitti,
Kavuşmak mahşere kaldı, o gitti!

Ömrümün ilk baharıydı o yıllar,
Yıllar geçtikçe çatallaştı yollar!

Yollar... Geçit vermez amansız yollar,
Sivri uçlu iğne deliğinden dar!

Hükmetti aklıma o mağrur gençlik,
Her güçlüğe karşı başım, gûya dik!

Gururla çıkınca dünya katına,
Şeytan bindirdi beni cin atına!

Bir yarış başladı hayat yolunda,
İblis dört yanda; ben onun kolunda!

Damla saydım hep günah denizinde,
Yirmi yıl tükettim iblis izinde!

Yıllarca dolaştım bin günah,bin ah!
Böyle geçti gençlik yıllarım eyvah!

Kalmadı mecalim;bittim,yoruldum.
Yaş kemale erdi ancak duruldum.

Heba oldu yıllar,ömrüm zararda
Vazgeçtim dünyadan, gözüm mezarda.

Dönüp baktım kaybolan yirmi yıla
Kıymette denk idi bir yarım kıla.

İşte o gün bende bir korku doğdu.
Bu korku,bendeki korkuyu boğdu.

İçimde parlayan Allah korkusu,
Sonsuzluk ufkunda cennet kokusu!

Sardı benliğimi ilâhi lütuf,
Ve o anda bitti "ah, vah, tüh,of, üf!"

Bildim; saadet, ölmeden ölmekmiş!...
Bildim; hayat, mezarlıkta gülmekmiş!.

Şimdi yaşım otuz üçe çeyrek var,
Anladım; Allah’tır bana gerçek yâr!

Bundan böyle başka söze ne gerek,
Gayem; can vermektir, Allah diyerek!.

Kemal Karapıçak