{imamın dört kollu kayığı ile.}
unuttum tebessüm etmeyi başımı öne eğdirdiler.
boş dünya da ne kadar da kibirlendiler. umut yok insan denilen zerre den. sonu olmayan nedir ki.? kibir mi.? gurur mu.? şerefli bir ölüm mü.? onursuz bir yaşam mı sonsuz olan? anlamını yitirdi ne varsa dünya üstünde. önce insan yitirdi değerini, değerli bildiklerim. ne gülecek bir mutluluğum var. nede kahredecek kadar çok derdim kaldı. bol hüzünlü bir hayatım var. yaşıyorum işte fay üstünde. ha yıkıldım ha yıkılacağım diyerek kendimi de bırakmadım. elbet bende bir gün kalkacağım omuzlara musalla dan.. {imamın dört kollu kayığı ile.} ... sağlık ve huzurla.. |