DAL GİBİYİM ( 870.)
Senin ile gitti o neşeli çağ
Hazan vurdu soldu gönlümde ki bağ Kalmadı sırtımı yaslayacak dağ Ağaçta kurumuş bir dal gibiyim Demedim bu nasıl çiledir diye Yeter dedim veda ettim benliğe Hasretin alev oldu yanar bu tende Bu can bu bedende çürür sevdiğim Sen yaktın yürekte aşk çırasını Verdin bana sevdanın en karasını, Kendin ettin beni benden alıp ta Sana dönüşen ben sensiz yanarım Sensizlik yaralar açtı yüreğe Doğuştan marazlı bir lal gibiyim Çekmeden bilinmez bunun acısı Cehennemde yanan bir kul gibiyim Canımı sunmuştum sana gül diye Dönüp de bakmadın bu nedir diye Bel ki öldüğümde seversin diye Ecelim den evvel ölesim gelir Fatma Ayten Özgün |
Emeğine yüreğine sağlık
______________________________Selamlar