Eşimin mesleği dolayısıyla yıllardır diyar diyar dolaşıp dururuz. Her gittiğimiz yerde sıfırdan başlarız hayata…
Yeni çevre, yeni komşular, yeni bir şehir, yeni caddeler, sokaklar, çarşılar
Hatta sütçü, ekmekçi bile yeni…
Çocukların da bu kaderi yaşamak zorundadır.
İnsan tanımak, çevre edinmek, dost kazanmak öyle kolay mı?
Paldı küldür girebilmek mümkün mü gönüllere, çatkapı dalmak olur mu?
Tanımak ve fethetmek gerekir dost kazanabilmek için…
Tam tanışırsın, kaynaşırsın, anı biriktirirsin bir bakmışsın ki bir tayin daha…
Bakmayın bu serzenişlerime; zor zor olmasına da bir o kadar da güzel. Her gittiğin yerin yörenin kültürünü, ağızını, şivrsini, mutfağını tanırsın.
Bir çoğunun hayal bile edemediği çok yer görür, çok seyehat edersin.
Her şehirde konaklayacağın bir arkadaşın olur, her gittiğin yerde bir iz bırakabilme şansın…
Her ayrılıkta ardından bir sürahi su döken bir dost kazanmışsan ne mutlu…
Bu şiir Ankara’dan İzmir’e tayinimiz çıktığındaki Ankara’ya veda şiirimdir…

ANKARA’YA VEDA

Bu gece son gecemiz hicran vakti çok yakın
Tuz ekmeğini yedim helâl eyle ANKARA
Ne olur bir kerecik sıcak çehreni takın
Karanlığa bir mum yak hilâl eyle ANKARA

Hacı Bayram Velî’nin ney’inde huzur buldum
İndim Eymir gölünün suyunda huzur buldum
Seymenleri izlerken toyunda huzur buldum
Unutmayıp adımı celâl eyle ANKARA

Yükselirken ezanın sesi Kocatepe’den
Dilime mühür vurup girsem Reyyan kapıdan
On bir ayın sultanı gülümserken öteden
İftardaki suyumu zülâl eyle ANKARA

Hamamönü’nde atar yüreğim sanki tik tak
Akrep ile yelkovan yine vuruyor firak
Gurbetin ustasıyım visalin ise çırak
Bir de sen şu gönlümü melâl eyle ANKARA

Göçebeyim evimi sırtımda taşıyorum
Bu kaçıncı gurbettir bilmem ki şaşıyorum
Bakmayın güldüğüme sanmayın yaşıyorum
Kavrulan yüreğimi bilâl eyle ANKARA

Nurgül KAYNAR YÜCE
20/10/2019 / ANKARA