Geçmiş ve gelecek arasında sallanıp duruyorum
Parçalarım saçılıyor her tarafa
Kendimden geçiyorum
Kendimden geçtim artık

Nefes nefeseyim artık
Karabasanlar üzerime geliyor
Geleceğin ipi
Geçmişin izleri
Boynuma dolanmış
Takıp kalıyorum bilinmezlikte

Oysaki mavi gökyüzu
Kırmızıya bulanmış akşam
Alev topunu andıran güneş
Umudun güzelliğin varlığını haykırıyor

Sallanıyorum sendeliyorum hayat çizgisinde
Akrep ve yelkovanın birleştiği yerde eziliyorum
Ellerim titriyor acıdan korkudan
Düşmüşüm bir kuyuya çıkamıyorum

Burada her şey griye bulanmış
Burada dedim yani benim dünyamda
Tebessüm denen şey korkuyu andırıyor
Uzatıyorum ellerimi ama ulaşamıyorum

Umut herkesin güç bulduğu şeydi
Mutluluk ise ümit ettiği şeydi
Savrulurken kumulların içinden
Kendimden olan avuçlarım dan kayıyor
Sallanıyorum hayat denen dehlizde
Savruluyorum hayat denen yalan şeyde
Anılar istila ediyor hayallerime
Bir kaybeden olup çıkıyorum

Ne denilebilir ki artık yaşamdan
Gözlerime düşen yağmur taneleri
Genzime dolan acı
Hayatımı baltalamaya ant içmiş sanki