Yok
Umut edebilmek
Karanlığa göğüs germek Başını kaldırım nefes alabilmek Yıkımlara acılara inat varım demek Yontma taş devrinden kalma hüznümüzle Hayata kulaç attık Başlarda insan insanlığını unuttu Arş delindi Yeryüzü kana bulandı Denizler coştu Tarumar etti dört bir yanı Nefesler söndü Hayatlar yok oldu Sözde yaşamlar avucumuzda birikti Sonun sonuna Ayağında prangalı bir yolcu misali yaşadık Yaşattırdılar belkide ... Sürüklendim kum tanesi misali Güneş yakarken İnsanlık ruhumu emiyordu Sözde bir yaşamın kurbanı oluyorum Günlerden bir gün Umudun yakıp atıldığı Mutluluğun demir ökçeler tarafından ezildiği Anlar yaşarken Kaybetmiştim her şeyi Nefes almayı unutmuş Yaşam ve ölüm arasındaki dengesizlikte kayboluyorum |
Hangi insan hangi yürek sürüklenmez, gün olur düşmez boşluklara!
Ne getirip götüreceği belli olmayan, yaşayarak öğrenilen şu hayatta, durduk dinledik ve anladık ki;
dünün bir sonu vardır ama yarının ve umudun sonu yoktur...
Hayatı-içindekileri sorgularken cevaplar arar gibiydi dizeler.
İmgeler arasında boğulmamış anlaşılır, duru-hayatın içindendi şiir.
Kutlarım.