“Cahil kimdir?” diye bir soru sorulsa, bu soruya muhatap olan hiç kimse, bu payeyi üstlenmez.
En çok da, bu payeyi cahiller üstlenmez. Ancak böyle cahil kişiler, cehaletlerini kabul etmediklerinden dolayı; cehaletlerine son vermek için de, "okumak, öğrenmek.." gibi hiç bir çabası, merakı ve ihtiyacı da yoktur. Gerçekten haklıdırlar da. Çünkü, böyle kişiler, "neyi bilmediklerini de bilmediklerinden" dolayı gerçekten de haklıdırlar...
Allah, kimseyi böyle, “CAHİL’in haklısı” olarak bırakmasın ve böyle kişilerin oluşturduğu bir zümreye dahil etmesin. Cehalet, bir insanın kendisine yaptığı en büyük zûlümdür.

“CAHİL – KARAR VE ZARAR”

ŞİİR NO: 127 * 27-12-20O7

Cahil, cesur olur. İlmi; ne arar, ne sorar,
Aklı, fikri oynaşta. Gözleri, güzel tarar;
Dili zikirde ama, Şeytan’la aşık atar,
Fırsatını buldukça, harama hile katar;
Hayatını doldurur... Nice, “AH’lar ve VAH’lar!..”
Firavun olmak için. Çok zaman, hayal kurar...

Nefis önde, zevk arkada, hep koşar da.. KOŞAR,
Ahiret’ten “KİM DÖNMÜŞ?..” diye, müstehzi SORAR;
İbadeti hiç yoktur, Cennet’ten KÖŞK’ler, umar.
Halbuki kendisini, Cehennem de bekler.. NAR,
Dünya herkese geniş, yalnız O’na gelir.. DAR;
Bilmez ki, "KİR’le NUR’u" ayırır, “incecik bir ZAR...”

Ölüm kendisini. Kendisi, para-pul arar,
Cennet, sanki garanti... Bilmez, zulümde karar;
Herkese akıl verir... Aklı, akıla zarar...
Ne, kendine faydalı. Ne, çevresine yarar;
Ömür nehri hep böyle, daima, boşa akar,
Azrail’i görünce, korkudan canı çıkar...

19-06-2007 /SAAT:02:00 /Konak-İZMİR.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])