Karamsar
Sen hiç görünmez biri oldun mu?
Kalabalığın için de kendini yalnız hissettiğin bir an Çığlıklarına kulak asmayan bir yığın insan Sen hiç çaresiz kaldın mı? Savunmasız kimsesiz Göğü kaplayan bulutlar ile çarpışan şimşekler de sığınak aradın mı? Mum ışığı ile ısınırken hayal kurdun mu mesela Çocukların sevinç ile yaptığı kardan adama babana sarılır gibi sarıldın mı? Hani aynı memlekette yaşıyorduk ya Nerede merhamet nerede sevgi Ben niye hala yamalı pantolonlayım, simsiyah olan yüzüm ve ellerimle neden çöp kutularını karıştırmaktayım. Sokaklar neden bu kadar karanlık insanlar bu kadar karamsar. Sözcükler anlamsız ve ben yine yalnız Üşüyorum bu sefer ellerim değil üşüyen Ayaklarım değil hissetmediğim İçim üşüyor ve ürperiyor tüm bedenim… |