Ben Senin YalnızlığınımOn parmağında on kusur bir adam Geceye hazırlıyordu yüzünü İkindi kırılmalarında Yalnızlığın kerrat cetvelini ezberliyordu Bir kere bir ben İki kere bir biz Üç kere bir.. cevapsız kalıyordu.. Çevreyi kirletiyordu durmaksızın Atık duyguları eski aşkların Giyinmek için geceyi ütülüyordu adam Gün aldanmalarında.. Bir kere bir ben.. Dokununca yalnızlığıma Şiire gebe kalan kalem yazıyordu: Yıldız bahçelerinin hasadında Uçuşan yürek tozları ve düşen her yaprak Bir nefesimi alır Ben senin yalnızlığınım Döner giderim yüzümü / gözlerim arkada kalır Başlar hiçliğim / biter şairliğim Neresinden kaşısam geceyi Kanayan benim.. İki kere bir biz.. Batarken neden dönüpte arkaya bakar güneş Sinirlerinde apse gibi anılar taşıyan, Kendi akşamlarında Kendi öykülerini yaşayan insanlara İlkel bir işkencenin acımasızlığında.. Yok sayıyor beni kalabalıklığı bu şehrin Tek tanıdık yüz kalmamış Bu kadar mı yokum ben / bu kadar mı hiç Belli giyinmiş urbasını zamanın İhanet denen yeni yetme züppe piç.. Oysa Büyük bir ağlamayla yitip gider aşk Geriye yunmuş bir boşluk kalır Ve her kavşakta gece kokuları Gün bitimlerinin.. Yan etkileri olmalı gecenin... Sürer bu canlı ölüm hali İntihara benzeyen bu aldırmazlık Ve yıllara uzayan sıkıntısı sensiz saniyelerin.. Bir kere bir ben İki kere bir biz... |