Boya imâlâtı yapar, terasit yapar
Gelir binalara yüksek iskele kurar
Müteahhit de oldu 4-5 yıldır
Hanımı evde ağlar zıldır zıldır
Kazandığı parayı manitalarla yer
Pavyonda bir güzel kafayı çeker
Armada’da döner yerken önümden geçti
Değil “ö.ç.m“ yi, dünyayı fark edemezdi
Atmış sol kolunu bir kızın omzuna
Bağırdım “Süloo!“ diye duymadı
Yürüyen merdivenden aşağılara kaydı
Diğer telefondan aradım onu
Kirlenmemişti henüz donu
Beyefendi, dedim, bizim binanın dış cephesi
Beklemektedir bir boyacı efesi
Tabii Abi, dedi, boyarız, siz kimsiniz?
Dedim Süleyman ben Adnan Hoca
Yanınızdakiyle boyasanız binayı boyluca
Tabii hocam, emrin olur, dedi.
Dedim Süleyman ben şimdi Armada’dayım
Müsait değilim, daha sonra konuşalım
Dedi, ne tesâdüf hocam, biz de ordayız
Şaşkınım şu anda, bilmiyorum hangi kattayız.
Dedim Sülo, ben bir üstt kattayım
Döner yiyorum şimdi, oturmaktayım
Biraz önce yanımdan geçtiniz
Çatıya çıkmak idi düşünceniz
Dedi, hocam âfiyet olsun size
Ben gelemiyorum yemeğinize
Dedim, Süleyman sana da âfiyet olsun
Ev kira, dükkân kira; hanımının gözü yaşlı
Çocukların baba bekler ağlamaklı
Sen ise ye paraları manitalarla
Yarın baş başa kalacaksın ah u zarla
Gündüzleri de başlamışsın çatı ayaklarına
Onlardan fayda gelmez oğlum sana.
Adnan Ünal “ ö.ç.m “